Monday, July 21, 2008

સખી, અત્તરની શીશીમાં મોહ્યા

સખી, અત્તરની શીશીમાં મોહ્યા

દૂરની સુગંધો પર માંડીને મીટ અમે આંગણના મોગરાને ખોયા

વાયરા પલાણ્યા, વંટોળિયાઓ બાંઘ્યા પણ ઓળખ્યા ના પોતાના શ્વાસને

એટલું ન સમજયા કે થાતું શું હોય છે ઝાકળ બંધાય ત્યારે ઘાસને

મલકયાનો હોઠવગો ભૂલી મલક અમે નકશાના ગામ કાજે રોયા સખી, અત્તરની શીશીમાં મોહ્યા

આપણે પણછ થકી છૂટેલાં તીર નથી જેને ના હોય પાછું વળવું

કેડીથી અણજાણ્યા પાગલ પતંગિયાનું સાવ છે સહજ ભૂલા પડવું

ઝાઝા ના દૂર હવે રાખો સખી કે અમે ધબકારા છાતીવછોયા

સખી, અત્તરની શીશીમાં મોહ્યા

Sunday, July 20, 2008

ઊડવાને પાંખો પ્રસરાવી મન થઇ આવે

અંધકાર પછી હંમેશાં ઉજાસ છે

જિંદગીને જીવવાનો નવો અવકાશ છે.

ઊડવાને પાંખો પ્રસરાવી મન થઇ આવે

કિન્તુ ઊડવાને આ વળી નાનું આકાશ છે.

ઝાંઝરનો રણકાર ઝીણો ઝીણો સંભળાય

લાગે છે, તું મારી નજીક કે આસપાસ છે.

તું ગમે ત્યાં હોઇશ, એની મને ખબર નથી

છતાંય, સદાય મારા દિલમાં તારો વાસ છે.

Friday, July 11, 2008

friendship slogan

અમે રસ લેવા માંડ્યો જે ઘડીથી એક છોરીમાં,
નથી પડતો હવે ઇન્ટરેસ્ટ પેટીસમાં કચોરીમાં.

પ્રિયે, એવી મને તું પ્રેમરસથી ભરી ભરી લાગી,
કદી ચટણીપુરી લાગી, કદી પાણીપુરી લાગી.

થતી તુજ વાત ને તેમાં ય તારા રૂપની ચર્ચા,
જાણે ગરમાગરમ ભજીયા અને હો સાથમાં મરચા.

અમારો તે છતાં ના થઈ શક્યો મનમેળ તારી સાથ,
નકામી ગઈ જે રોજેરોજ ખાધી ભેળ તારી સાથ.

હવે મનમાં છવાયો એ રીતે આલમ હતાશાનો,
હું પેંડા ખાઉં છું તો સ્વાદ આવે છે પતાસાનો.

અમે સાથે અમારી કમનસીબી લઈ મરી જાશું,
કફનમાં ફાફડા સાથે જલેબી લઈ મરી જાશું.

Thursday, July 10, 2008

દરિયામાં ઊઠયાં ઊર્મિતરંગો

દરિયામાં ઊઠયાં ઊર્મિતરંગો

આંખના પડળમાં ધોળાયા!

શમણાની રાખમાં ઊગ્યાં

અનેરા સોબતી ફૂલ!

એક-મેકના ભીડાયા આંગળા

તરવા લોઢના ઉછાળા

ઓરતાના ઓઝલમાં ઊઠયાં

અગનખેલના વાયરા

નગરના વાઘા સજાયા

સાંજની સોનેરી સોગાતમાં

બંધ કર્યા દ્વારના આગળા

જયાં હું જ રહી ગયો બહાર!

ભોળી ભટાક હતી ગોરસની ખાણ, કેવા કરી દીધા મુજ પર તેં જંતર?

ભોળી ભટાક હતી ગોરસની ખાણ, કેવા કરી દીધા મુજ પર તેં જંતર?
તારા ને મારા આ વ્હાલપમાં શ્યામ, કેમ પડી ગયા જોજનનાં અંતર?

વ્હેતુ’તુ વ્હાલ તારું વાંસળીનાં સૂરમાં,
ને વહેતી’તી હું ય તારી તાનનાં એ પૂરમાં.

સઘળું ભૂલીને કા’ન, ભૂલી જઈ ભાન… કેવા જપતી’તી તારા હું મંતર !
તારા ને મારા આ વ્હાલપમાં શ્યામ, કેમ પડી ગયા જોજનનાં અંતર?

તડ તડ તૂટે છે પેલી કદંબની ડાળખી,
ધસમસ તૂટે છે મારી સંગે આ માટલી.

રોળીને લાગણીનાં લીલુડાં રાન… જો ને, થઈ ગયો તું કેવો છૂમંતર !
તારા ને મારા આ વ્હાલપમાં શ્યામ, કેમ પડી ગયા જોજનનાં અંતર?

ઝૂરું છું પળ પળ હું, ઝૂરે છે વાંસળી,
વિરહની વેળ અમને લાગે છે આકરી.

દવલાં કરી દવમાં છોડતાં હે શ્યામ… તારું સહેજે દુભાયુ ન અંતર?
તારા ને મારા આ વ્હાલપમાં શ્યામ, કેમ પડી ગયા જોજનનાં અંતર?
reply forward save delete ignore this person

Wednesday, July 9, 2008

love life

દરિયામાં ઊઠયાં ઊર્મિતરંગો

આંખના પડળમાં ધોળાયા!

શમણાની રાખમાં ઊગ્યાં

અનેરા સોબતી ફૂલ!

એક-મેકના ભીડાયા આંગળા

તરવા લોઢના ઉછાળા

ઓરતાના ઓઝલમાં ઊઠયાં

અગનખેલના વાયરા

નગરના વાઘા સજાયા

સાંજની સોનેરી સોગાતમાં

બંધ કર્યા દ્વારના આગળા

જયાં હું જ રહી ગયો બહાર!

Tuesday, July 8, 2008

prem love, gujarati poem

નહીં બોલાયેલ શબ્દ તમારો ગુલામ છે.અને બોલાયેલ શબ્દ તમારો માલિક.
વાદળ અને વાવાઝોડા વિના મેઘનુષ્ય હોઇ શકે નહીં.
જીવનમાં કોઇ કામ કર્યા પછી જો તમને થાય કે “આજે મજા આવી ગઇ.” ત્યારે માનવું કે તમે સાચે જ કામ કર્યું છે.બાકી તમે કામ પતાવ્યું છે.
ભાગ્યશાળી કેમ ના ખુદને ગણુ? કોકના આંસુ અગર લૂછવા મળે.
કેટલાક લોકોને

Guajarati - Poem ટીપે ટીપે કદી ટપકી જાય છે સુખ

ટીપે ટીપે કદી ટપકી જાય છે સુખ
વાદળ સમ કદી વરસી જાય છે સુખ
સાતતાળી દઇ છટકી જાય છે સુખ
કદી પલમાં પકડાઇ જાય છે સુખ
કદી પ્રિયાના આલિંગનમાં સમાય છે સુખ
કદી મા ના બોખા ચહેરા માં પમાય છે સુખ
મહેમાન બની હમેશા આવ્યું છે સુખ
રાતવાસો કરવા ન રોકાયું છે સુખ
ભરોસાપાત્ર કયારેય કયાં રહ્યું છે સુખ
વારંવાર

School Days - દફ્તર પાટીને દીધી છુટ્ટી

દફ્તર પાટીને દીધી છુટ્ટી, હલકા ફુલકા થઈ રમશું માડી!
ધીંગામસ્તી નદીની રેતી, ઝુલવું હવે પીપળની ડાળી.

રજાની મજા લીમડાની છાયા, ગીલ્લી દંડા સંગ રમશું લખોટી
બાળપણ વ્હાલું રમતું ન્યારું, હરખે કરશું વેકેશન ઉજાણી.

ઓટલે બેસી વડીલ વીચારે, ભુલકાંની બેહાલી,
શાળાની છુટ્ટી , વીકાસ-વ્યાધીએ હાય કેવી લુંટી?

વીજ્ઞાનયુગમાં માનવ તને દીઠો યંત્ર જ થાતાં,
વેકેશન-વર્ગના ભરમાળે બીચારા બાળારાજા ફસાણા.

હરીફાઈ, ક્રીએટીવના ખ્યાલોમાં બાળપણ નંદવાયું
પ્રકૃતી ખોળે રમતાં ઝુમતાં હરખવાનું ભુલાયું.

ભોળા શીશુ ભોળી નાદાની, ગમે ધીંગામસ્તી
નવા જમાને છીનવી લીધી, બાળપણની મહામુડી.

love :-* is life :-*

સુરજ પણ તારી જેમ જ, ગુસ્સે થાય છે સવારે
ગરમ ઓછો, અને લાલ વધારે.

સળગતા હોવાનો કેવો આ અહેસાસ છે?
જલતી આ શમાને અંતરની પ્યાસ છે.

કોને કહું હું વાત ગર્ભિત આ અંધકારની?
માનશે કોણ? ચારે તરફ મારો જ ઉજાસ છે.

સૂરજ હાથમાં આવ્યો, તો ય પત્થર જેવો લાગ્યો.
પ્રકાશની હર ગલી ગુમનામ થઇ ગઇ .

હું આંખમાં અંધાર આંજીને ફરતો રહ્યો
ને રાત બિચારી બદનામ થઇ ગઇ.

મંઝીલ બહુ દૂર હતી, એમ તો નહોતું.
આ તો રસ્તા અમને થોડાક છળી ગયા.

દુશ્મનો બહુ હતા, એમ તો નહોતું.
આ તો મિત્રો અમને થોડા એવા મળી ગયા.

ઊડવાની ચાહમાં બેજાન બની ગયો છું.
પંખી બનવું હતું, ને વિમાન બની ગયો છું.